W latach 50-tych XX-ego wieku zaczęły powstawać pierwsze kluby pacjentów przy przychodniach i poradniach przeciwcukrzycowych. Grupy osób dotkniętych cukrzycą spotykały się, aby w zespołach lepiej poznawać jej uwarunkowania, zasady leczenia i zapobiegania wielu groźnym powikłaniom prowadzącym m.in. do utraty wzroku, schorzeń nerek, uszkodzeń nerwów i amputacji kończyn dolnych.
Uczono się stosowania na co dzień diety, zapobiegania powstawaniu hipo- i hiperglikemii oraz kwaśnicy ketonowej. Mijały lata, przybywało diabetyków i wobec braku formalnych uwarunkowań prawnych wszystko kończyło się na Polaków rozmowach.
Początek lat 80-tych przyniósł nowe impulsy organizacyjne. W stanie wojennym w Bydgoszczy grupa inicjatywna w dniu 19 czerwca 1981 roku zarejestrowała Stowarzyszenie zrzeszające osoby chore na cukrzycę, które aktualnie występuje pod nazwą Polskie Stowarzyszenie Diabetyków.
Dziś Stowarzyszenie zrzesza ponad 100 000 członków zarejestrowanych w ponad 500 kołach terenowych.
Największe osiągnięcia Stowarzyszenia w okresie ponad 25-letniej działalności to:
– wywalczenie wysokiego standardu leczenia cukrzycy, głównie dzięki powołaniu sieci przychodni diabetologicznych i powszechne wprowadzenie automatów PEN do wstrzykiwania insuliny;
– objęcie edukacją rzeszy ok. 500 000 osób dotkniętych cukrzycą wraz z członkami ich rodzin;
– wyposażenie diabetyków w glukometry w ilości ok. 30 000 sztuk;
– zorganizowanie turnusów rehabilitacyjno-edukacyjnych dla ponad 10 000 osób dorosłych i dla
ok. 3 000 dzieci i młodzieży;
– wyposażenie przychodni w osiem urządzeń laserowych do leczenia dna oka;
– wydanie czasopisma dla chorych na cukrzycę “Diabetyk” i “Biuletynu Informacyjnego Cukrzyca” dla działaczy Stowarzyszenia oraz kilku książek i broszur o tematyce cukrzycowej.
W 1991 roku Stowarzyszenie zostało członkiem Międzynarodowej Organizacji Diabetologicznej IDF (International Diabetes Federation), którego siedziba mieści się w Brukseli.
